Παραμερίζει μεθοδικά τον Καραμανλή.
Όμιλο υποστήριξης της πορείας της για την «άλωση» της Νέας Δημοκρατίας ίδρυσε η Ντόρα Μπακογιάννη με την επωνυμία «Σύνδεσμος 74». Ο πρώτος κύκλος ατόμων που συγκροτούν τον «πυρήνα» αυτής της εκστρατείας, αποτελείται από άτομα που δε συμμετέχουν στο κόμμα ή έχουν αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Η επιλογή αυτή προφανώς υιοθετήθηκε για να μην κατηγορηθεί η οικογένεια Μητσοτάκη για αντικομματική συμπεριφορά και για στήσιμο φράξιας μέσα στη Ρηγίλλης. Δύο ονόματα θυμίζουν τους φίλους της Ντόρας Μπακογιάννη από τα παλιά, ο Θεόδωρος Μπεχράκης και ο κ. Νίκος Γιατράκος.
Ο «Σύνδεσμος 74» του οποίου το καταστατικό κατατέθηκε για έγκριση στο Πρωτοδικείο, ιδρύθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 2009 από 31 ιδρυτικά μέλη. Ιδεολογικά ανήκει στο χώρο του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», όρο που χρησιμοποίησε στο παρελθόν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με την πρόθεση να αποκρύψει τις γονιδιακές ταυτίσεις του με το «νεοφιλελευθερισμό». Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης ήταν ήδη σε μεγάλη ηλικία, όταν εμφανίστηκαν οι προφήτες του «νεοφιλελευθερισμού» και αργότερα οι εφαρμοστές του, Θάτσερ και Ρήγκαν. Τα αποτελέσματα τα αντελήφθη η ανθρωπότητα μόλις πρόσφατα με τα «τοξικά απόβλητα» της βωρβωρόδους χρηματιστηριακής κοινωνίας.
Ωστόσο, αυτό που ενδιαφέρει στην υπόθεση που αφορά στην Ντόρα Μπακογιάννη είναι η χρονική στιγμή που ιδρύει τον ιδεολογικό «πυρήνα» του κομματικού της «στρατού» και ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο προώθησε αυτή την ενέργεια. Το όνομά της βεβαίως δεν αναφέρεται πουθενά, αλλά οι παροικούντες τη Ρηγίλλης και όχι μόνο γνωρίζουν άριστα ποιος έχει την πατρότητα της πρωτοβουλίας.

Στο «Σύνδεσμο 74» δε θα ανακαλύψει κανείς κάποιο στενό συνεργάτη της, παρουσία που θα την εξέθετε άμεσα. Η φιλόδοξη πολιτικός εργάζεται μεθοδικά, αθόρυβα και όπως φαίνεται αποτελεσματικά, αφού οι εσωκομματικές μετρήσεις τη φέρουν να ελέγχει το 60% του κόμματος με τάσεις ενίσχυσης αυτού του ποσοστού.
Το ερώτημα που προσφάτως ετέθη: «Μα ποιος κυβερνά επιτέλους, ο Καραμανλής ή Ντόρα;», είναι οπωσδήποτε δικαιολογημένο. Η απόφαση του Κώστα Καραμανλή να συγκροτήσει «τρόικα» εξουσίας με τους Γιώργο Σουφλιά, Προκόπη Παυλόπουλο και Ντόρα Μπακογιάννη, χρίζοντας τον πρώτο και υπεύθυνο της οικονομικής πολιτικής, αποτέλεσε την έναρξη του άτυπου αγώνα διαδοχής.
Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν εμπιστεύεται προφανώς τους κομματικούς της φίλους και προτιμά να δράσει με τροτσκιστικές μεθόδους «εισοδισμού». Γνωρίζει άριστα πως τόσο το πάλαι ποτέ «καραμανλικό μπλοκ» που σήμερα εμφανίζεται ετερόκλιτο, όσο και η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά» την αποστρέφονται. Το ζήτημα είναι το πώς θα καταφέρει να αγκιστρώσει στο άρμα της το βασικό καραμανλικό «πυρήνα», ικανοποιώντας τις προσωπικές φιλοδοξίες στελεχών που βλέπουν το «ναυάγιο» να έρχεται, αλλά και ορισμένους υπερδεξιούς που ανέκαθεν γοητεύονταν από την αμφιλεγόμενη ρητορική του πατέρα της. Φιλοδοξίες.

Σε αυτά τα πλαίσια, η Ντόρα Μπακογιάννη έχει ήδη αρχίσει μία εκστρατεία γοητείας προς τα μέλη και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, με περιοδείες, ομιλίες, συνεστιάσεις και κοκτέιλς, αφού ως γνωστόν, η θητεία στο υπουργείο Εξωτερικών συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του δημόσιου προφίλ της και την καλλιέργεια των διεθνών σχέσεών της, παρά τη μεθόδευση επίλυσης των θεμάτων που κακοδιαχειρίζεται, δηλαδή των «εθνικών» λεγομένων θεμάτων. Περισσότερο οπαδός του Ταιρελάνδου ή του Ρισελιέ, η Ντόρα Μπακογιάννη «τραβά το χαλί» από τα πόδια του ήδη παραπαίοντος πρωθυπουργού, μεθοδεύοντας τη διαδοχή χωρίς να εκτίθεται άμεσα. Η τακτική αυτή προϋποθέτει μαεστρία.

Μπορεί η «λαϊκή δεξιά» διά του Γιάννη Μανώλη να ζητά από τον Καραμανλή να παραμείνει αρχηγός της ήττας, πλην όμως η οικογένεια Μητσοτάκη απεχθάνεται, όπως απέδειξε ιστορικά, τις ήττες και τους ηττημένους.
Η ίδρυση αυτού του ομίλου πολιτικής σκέψης ή αλλιώς του προσωπικού της συλλόγου οπαδών, αποτελεί άλλο ένα βήμα προς την κατάκτηση του πολυπόθητου επάθλου.

Η οικογένεια Μητσοτάκη ηττήθηκε το 1993 από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τώρα ελπίζει να επανακάμψει μετά από μία ενδεχόμενη ήττα του Καραμανλή από το Γιώργο Παπανδρέου. Άλλωστε, τα χρόνια περνούν και η Ντόρα Μπακογιάννη βλέπει τα τραίνα να φεύγουν. Αποφάσισε να επιβιβαστεί σε ένα από τα βαγόνια, προκειμένου να φθάσει έως και την ατμομηχανή. Βεβαίως, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα με ή χωρίς ομίλους και συνδέσμους υποστήριξης, με ή χωρίς διεθνείς σχέσεις, με ή χωρίς την οικογένεια Μπους. Βεβαίως, και η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά εφικτό δε σημαίνει και πραγματοποιήσιμο.