Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Γίνεται σαφές ότι κάτω από τις συνθήκες των υπερεθνικών μονοπωλίων το έθνος-κράτος υπονομεύεται. Ακριβέστερα απονεκρώνεται το έθνος και μένει σκέτα το κράτος. Και εδώ η «αυτοκρατορική» αριστερά συγχέει σκόπιμα το ζήτημα, εμφανίζοντας μάλιστα την απονέκρωση των εθνικών κρατών ως ιστορική «πρόοδο».
Σκόπιμα και συστηματικά παρασιωπούνται και καταστρατηγούνται οι θέσεις των κλασσικών του μαρξισμού που προσδιόριζαν με σαφήνεια ότι η ταξική πάλη ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός της ορίζοντας παραμένει η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Επίσης πολιτικά ιδιοτελώς αποσιωπάται η αδιαπραγμάτευτη αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας η οποία είναι αδιάρρηκτα δεμένη με τη σοσιαλιστική πολιτική. Επειδή πάνω στο ζήτημα σπέρνονται ποικίλες συγχύσεις θα προβώ σε μερικές συνοπτικές παρατηρήσεις.
Πρώτη παρατήρηση:
Το κράτος γενικά δεν είναι μια δύναμη που επιβλήθηκε από έξω, ούτε περιορίζεται ο ορισμός του στις κατασταλτικές του δραστηριότητες. Είναι προϊόν της κοινωνίας και ως εκ τούτου είναι ένα πλέγμα οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών. Η κοινωνία στην ολότητά της αντικαθρεφτίζεται στο κράτος και ανάλογα με τους εθνικούς συσχετισμούς διαφοροποιούνται οι λειτουργίες του. Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε, γιατί όταν μιλάμε για κατάργηση, σαφέστερα απονέκρωση του κράτους από το πλανητικό κράτος, τους πολυπολιτισμικούς οικονομικούς και πολιτικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (Νέα Τάξη), εννοούμε την απονέκρωση των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών λειτουργιών του, τη μετατροπή του σε ένα σκέτο μηχανισμό καταστολής του πλανητικού κράτους, σε ένα προτεκτοράτο του ιμπεριαλιστικού αμερικανο-εβραιοσιωνισμού.
Παρατήρηση δεύτερη:
Το εθνικό κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας στην καπιταλιστική βαθμίδα εξέλιξης. Εθνικό κράτος και καπιταλισμός δεν πάνε μαζί. Το καινούργιο αυτό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλέγμα των λειτουργιών του καπιταλισμού θεμελιώνεται σε κάποιους πυλώνες: Την αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό, τα ξεπουλημένα συνδικάτα και σε ένα ιδεολόγημα και μια ανηθικότητα που συνθλίβει και αποδομεί τις πολιτισμικές παραδόσεις. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μορφοποιείται και η ταξική πάλη, η οποία διαιρεί τον εθνικό κορμό. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια αποδιοργανώνεται η εργατική τάξη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κατοχυρώνει τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις του ο εργαζόμενος λαός. Και οι ταξικές συγκρούσεις και οι αγώνες των εθνών, ως συλλογική συνείδηση, παρήγαγαν πολιτισμικές αξίες, οι οποίες ως ένα βαθμό αποτυπώθηκαν στην «εθνική συνείδηση».
Παρατήρηση τρίτη:
Μέσα στα πλαίσια του εθνικού κράτους (και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά) κινήθηκαν οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες και κατοχύρωναν θεσμικά τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις. Το εθνικό κράτος, λοιπόν δεν είναι το όργανο της αστικής κυριαρχίας, αλλά καταγράφει πρωτίστως τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Ο θάνατος του εθνικού κράτους προς όφελος των πολυπολιτισμικών-πολυφυλετικών οδηγεί στο θάνατο τις λαϊκές κατακτήσεις. Η απονέκρωση του εθνικού κράτους οδηγεί στην απονέκρωση των λαϊκών κατακτήσεων και αυτό το βλέπουμε σήμερα καθαρά: εργατικό εισόδημα, ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, εκπαίδευση, υγεία και πολλά άλλα.
Παρατήρηση τέταρτη:
Η απονέκρωση όμως του εθνικού κράτους κάτω από την πίεση της παγκοσμιοποίησης διαπιστώνεται πλέον ορατά από την υπονόμευση των ίδιων των πυλώνων του αστικού κράτους: Των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων και των συνδικάτων. Τα πάντα πλέον αποφασίζονται από τα υπερεθνικά μονοπώλια και τα πολυπολιτισμικά όργανά τους. Το κοινοβούλιο, τα κόμματα και τα συνδικάτα μετατρέπονται βαθμηδόν σε σκιές, σε διακοσμητικές γλάστρες, σε εκτελεστικά όργανα του πλανητικού κράτους.
Τελευταία παρατήρηση:
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές λειτουργίες του εθνικού κράτους απονεκρώνονται. Και η απονέκρωση αυτή μοιραία οδηγεί στην κατάργηση των λαϊκών κατακτήσεων, στη διάλυση των πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, στην αγελοποίηση της εργατικής-αγροτικής τάξης, στο πισωγύρισμα (από πολιτική τάξη για τον εαυτό της σε τάξη καθ’ εαυτήν), στην κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή και αυτής της αστικής δημοκρατίας, στην πολτοποίηση κάθε κοινωνικής, πολιτικής, εθνικής και πολιτιστικής διαφοράς.
Αυτό είναι εφιαλτική οπισθοδρόμηση! Και η υπεράσπιση των οικονομικών , κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών του εθνικού κράτους απέναντι στον ισοπεδωτισμό και τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού πολυπολιτισμικού-πολυφυλετικού κράτους είναι εθνικισμός. Είναι υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, των δημοκρατικών ελευθεριών, αυτής της ίδιας της αστικής δημοκρατίας που απειλείται από τον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης.
Και όλοι αυτοί οι «αδιάλλακτοι» αντιεθνικιστές εύκολα ξεσκεπάζονται αν τους τεθεί το απλό πολιτικό και άμεσα πρακτικό ερώτημα. Απέναντι σε μια στρατιωτική κατοχή της Ελλάδας από τους Αμερικάνους π.χ. τι θα κάνουν; Θα υπερασπιστούν το Ελληνικό εθνικό κράτος; ή θα πουν αυτά που λένε τώρα. Και αν υποθέσουμε ότι δέχονται την υπεράσπιση σε αυτή την περίπτωση, του εθνικού κράτους, τότε σε τι διαφέρει η σημερινή κατάσταση; Κάτω από οικονομική και πολιτική κατοχή, κάτω από τα διεθνή στρατιωτικά συγκροτήματα δεν θέλουν να έχουν τους λαούς οι παντοκράτορες της υφηλίου με τη μετατροπή των κρατών σε εκτελεστικά προτεκτοράτα;
Το "ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ", συνεπώς αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα ενός κόμματος που δεν θέλει να είναι Αριστερό ή Δεξιό.
Δεν νοείται αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη αν δεν έρχεται σε κάθετη ρήξη με τις επιλογές της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης.
Αλκιβιάδης Ζουρνατζής
Πρόεδρος Ν.Ε. ΛΑ.Ο.Σ. Λαρίσης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου